|
|
--'Einen
Vorschlag machen', ofwel 'Get a Life!'
Met een dame die afwachtender is met
het achterwaarts gestrekte been valt ook
prima te dansen, maar mijn pakkie an is
toch echt een dame met de uitgesproken
'Vorschlag'.
Een techniekbeleving beschreven door
de editor Rob Nuijten
Op een van de tangosalons van Luna de
Tango, destijds in Cafe de Kroon in
Amsterdam, mocht ik eens dansen met Nicole
Nau toen zij met Ricardo, 'El
Holandés, in Nederland promotie
maakte voor de tango-opera "Orestes' Last
Tango", waarvoor Ricardo productiewerk
deed en waarin Nicole de hoofdrol danste.
Wat mij bij een paar verukkelijke
dansen met deze beeldschone Nicole van
haar danstechniek zo opviel, was de
duidelijkheid waarmee zij haar stappen
maakte. Vooral bij het naar achter zetten
van de voet, wat toch voor de dames in de
tango een zeer veel voorkomende stap is.
Eens bracht het Nederlands-Franse stel
Frank & Manon een spaanse tango &
folkloredanseres mee naar salon Don Tango,
toen nog aan de Amstel, en zij waren zo
aardig mij te tippen over de
danskwaliteiten van deze dame, Rocio
Garza. Ook zij danste met die heel
duidelijk neergezette voet naar achter, en
voor mij was het die techniek die het
potje op het dekseltje deed passen bij
onze dans. Deze naar mijn beleving zeer
aangename techniek heb ik bij niet zoveel
dames ervaren, maar wel wil ik o.a. Patty
van Hoften en Yvonne Meissner hierbij niet
ongenoemd laten als de mij meest
opgevallen lokale vertegenwoordigers
hiervan.
Ik sprak hier nog eens over met duitse
tanguero Andreas Erbsen.
Ik vertelde hem dat ik bij Nicole en
Rocio voelde dat zij al stevig in de grond
gingen staan voordat ik hun gewicht
daarheen had gebracht. Andreas noemde het
'einen Vorschlag machen'.
Ik gebruik dat duitse woord van Andreas
nog steeds, als ik het er met anderen over
heb, of in danslessen waarbij ik dit graag
aan andere dames overdraag. Want juist het
woord 'Vorschlag', ofwel 'voorstel' geeft
de betekenis van deze techniek zo goed
weer. Een dame die met haar stap geen
voorstel doet, geeft geen antwoord op de
man z'n leiden. Carlos Gavito kon tijdens
zijn techniekles-voor-vrouwen, bij slapjes
naar achter bewogen voeten, tegen de dames
uitroepen: "Come on, get a LIFE!".
Door met de naar achter bewogen voet
geen keuze te maken voor een
'landingsplek' en geen keuze te maken voor
het neerzetten, laat staan dat via haar
lijf door te geven aan de torso van de
man, laat de vrouw de man onwetend van
haar plannen en onwetend of zij goed staat
of wat zij verder wil met de dans. Pas als
de man doorgaat in de ingezette beweging
zal hij erachter komen of zij uiteindelijk
haar plek vond, en dat is dus net even te
laat. Hierdoor namelijk missen beide
dansers wat kansen voor een weliswaar
spannende doch 'beheerste' dans. De dame
mist haar kans om tijdig een versiering te
maken (zoals een kleine snelle voorwaartse
voleo), en de man, die niet voelt dat de
dame een eigen plan trekt, zal voorwaarts
blijven gaan in de hoop dat er gauw een
moment komt waarop zij wat prettige
tegendruk geeft. Deze 'prettige tegendruk'
is gewenst als hij graag danst met een
ingehouden kracht, gelardeerd weliswaar
met korte ontladingen. Beide dansers
creeren hiervoor de mogelijkheden, niet
enkel de man.
Jo Röhrig, theaterregisseur en
milonguero dansleraar in Den Haag,
schrijft:
ESO! Wat heb je dat goed
verwoord!
Dat is inderdaad het kleine
verschil van wat mij bij in mijn ogen
goede danseressen opvalt, wat ik zelf
altijd als feedback uitleg. Want als
ik het goed begrijp waarborgt dit een
continue "Hier ben ik!"-confrontatie (de
nodige spanningslijn) met de partner.
En de uitdaging die ik in het dansen
zoek heeft meestal
met die intieme sensatie te
maken.
Dat kleine verschil ervaar ik o.a.
ieder jaar in Berlijn met ene van de erste
danseressen ter plaatse, heel bescheiden,
maar iedere keer weer een
ongeloofelijk belevenis.
Jouw artrikel heeft met de essentie
van tangodansen te maken en ik hoop dat
nog velen meer duidelijkheid ervaren,
zelfs met het gevaar je woorden TE
letterlijk te nemen.
De techniek van het 'voorstel'.
Dit is niet hetzelfde als 'doorlopend
leunen'. De heer leidt de dame in de stap
naar achter, door een 'voorzetje' te geven
met zijn lijf. Dit doet hij niet door zijn
bovenlijf voorover te laten vallen, maar
door zich met zijn achterste been
voorwaarts te drukken. Hierop reageert de
dame door haar vrije been naar achter te
bewegen. Zij kiest de plek waar zij met
haar tenen tegen de grond zal gaan
drukken, als haar been volledig gestrekt
is. Dan drukt zij, vanuit de tenen van dat
naar achterengeplaatste been, schuin
opwaarts, haar borst tegen de borst van de
man. Daarmee geeft zij de man duidelijk
aan dat zij klaar is voor het vervolg van
de stap van de man. Haar been staat als
een stok bij het polsstokspringen, die ook
stevig in de sloot staat geparkeerd en
niet meer van z'n plaats komt zolang de
springer naar boven en naar de overkant
gaat. Ik vergelijk het ook wel eens met
een tentstok, waarmee je, met de punt voor
je, schuin naar beneden, over een
graslandje loopt, waarbij de stok in de
grond prikt en op dat moment onmiddelijk
een tegendruk geeft (en dus niet VOOR dat
moment). De man, die op dit moment wacht,
kan háár gewicht vervolgens
verder gaan brengen, boven de plek waar
haar voet staat. En voordat zij daar is
gebacht, heeft de dame haar versiering,
zoals een voorwaartste voleo, al gemaakt.
Deze techniek gunt beide dansers de
sensatie dat salondansen een beetje
spectaculair kan zijn. Het spectaculaire
blijft tussen hen in gebeuren, is niet
naar buiten gericht. De man heeft door
haar techniek uitermate goed contact met
de voeten van de dame. Hij voelt heel goed
wat zij wil, of de mogelijkheden die zij
hem biedt. Hij voelt aankomen welke kansen
zij gaat nemen. Beiden dansen
gelijkwaardig. De man zou een dame rustige
momenten kunnen gaan 'gunnen' in de dans,
maar zij kan die met deze techniek ook
zelf nemen, op elk moment dat zij ze wil.
Hun gevoel van 'samendansen' wordt
versterkt, en de dans blijft letterlijk en
figuurlijk 'beheerst'.
Rob Nuijten, de editor
|
|
||||||||||